Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

...αλήθεια θυμάσαι;

…ποιος σε κουβάλησε εννέα μήνες στη κοιλιά;…
…ποιος ούρλιαξε από πόνο στη γέννηση σου;…
…ποιος σε βύζαξε το πρώτο σου γάλα;…
…ποιος ξενύχτησε πάνω απ’ τον παιδικό σου πυρετό;…
…δεν ήμουν εκεί στα πρώτα παιχνίδια σου;…
…στη πρώτη μέρα στο σχολειό…. θυμάσαι;…
…και στο στρατό σου εγώ δεν σου κρατούσα συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα;…
…εγώ δεν σε κάλυψα στο πρώτο σου ραντεβού;…
…και στα παιδιά σου… εγώ δεν ξενύχτισα; ….
…και στη δουλειά …κι όταν σε διώξανε …
…και στο νοσοκομείο μετά το ατύχημα σου…
…κι ύστερα όταν έχασες ότι είχες δικό σου εγώ δεν στάθηκα δίπλα σου;…
…και τώρα στο θάνατο σου… εγώ δεν σου κρατώ το χέρι;…
…και συ ούτε μια φορά δε ρώτησες αν θέλω κάτι ρε μάνα;…
…αλήθεια … ούτε μια φορά δεν με είπες μάνα…
…αναρωτιέμαι…
…θυμάσαι τουλάχιστον το όνομα μου η ξέχασες και πως με λένε;…
…κι απλά με προσφωνείς πατρίδα…

Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών
Ποίηση: Χάρης Καφετζόπουλος

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"πατρίδα" χαμένη από καιρό έννοια

Ανώνυμος είπε...

καλώς σε βρήκαμε εδώ Χάρη!!! συνέχισε τον αγνό αγώνα σου.

Ανώνυμος είπε...

γεια σου φιλε
θα τα λεμε κι απο δω
Θανος (Βολος) :)

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΓΙΑ είπε...

ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΠΡΙΝ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΟΙ ΣΤΟ fb.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΠΛΕΟΝ fb.
ΑΠΛΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΝΑ ΜΕΪΛ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ.

ΜΕ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ .

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.