...αλήθεια θυμάσαι;

…ποιος σε κουβάλησε εννέα μήνες στη κοιλιά;…
…ποιος ούρλιαξε από πόνο στη γέννηση σου;…
…ποιος σε βύζαξε το πρώτο σου γάλα;…
…ποιος ξενύχτησε πάνω απ’ τον παιδικό σου πυρετό;…
…δεν ήμουν εκεί στα πρώτα παιχνίδια σου;…
…στη πρώτη μέρα στο σχολειό…. θυμάσαι;…
…και στο στρατό σου εγώ δεν σου κρατούσα συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα;…
…εγώ δεν σε κάλυψα στο πρώτο σου ραντεβού;…
…και στα παιδιά σου… εγώ δεν ξενύχτισα; ….
…και στη δουλειά …κι όταν σε διώξανε …
…και στο νοσοκομείο μετά το ατύχημα σου…
…κι ύστερα όταν έχασες ότι είχες δικό σου εγώ δεν στάθηκα δίπλα σου;…
…και τώρα στο θάνατο σου… εγώ δεν σου κρατώ το χέρι;…
…και συ ούτε μια φορά δε ρώτησες αν θέλω κάτι ρε μάνα;…
…αλήθεια … ούτε μια φορά δεν με είπες μάνα…
…αναρωτιέμαι…
…θυμάσαι τουλάχιστον το όνομα μου η ξέχασες και πως με λένε;…
…κι απλά με προσφωνείς πατρίδα…

Νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών
Ποίηση: Χάρης Καφετζόπουλος