Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Με λεν Βαγγέλη…



Όταν γεννήθηκα η μάνα μου με έταξε στη Παναγιά τη Πηδηχτή…
Είχα βλέπεις μεγάλο κεφάλι και ένα στόμα που ότι έριχνες μέσα δεν έπιανε πάτο…
Έκλαιγα συνέχεια … ο πατέρας μου φώναζε θυμάμαι… «πέτα το μαλακισμένο απ’ το παράθυρο γαμώ το Χριστό του….» η μάνα μου προς τιμήν της δεν με πέταξε ποτέ…! Έτσι έφτασα μέχρι τα 6 μου… μια μέρα με βούτηξαν εν αγνοία μου και με χώσανε σε ένα τετράγωνο κτίριο… δημοτικό το λέγανε… έκατσα και εκεί 6 χρόνια… μαυρίλα!.... ήμουν λίγο παχουλός θυμάμαι και πάντα έκανα τη μπάλα… το τι κλωτσιά έχω φάει δε λέγεται !!! Έκανα όμως υπομονή… έξαλλου ήταν το μοναδικό παιχνίδι που με παίζανε…
Έτσι πέρασε ο καιρός και στα 12 μου με ξαναβουτήξανε και με χώσανε σε ένα άλλο κτίριο…. παραλληλόγραμμο…. Αυτό το λέγανε γυμνάσιο …. 6 χρόνια και κει ….πίκρα!... εκεί τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα… υπήρχε ένα τσογλάνι, ο Αντρέας, που συνέχεια μου έπιανε το στήθος!... σας είπα ήμουν λίγο παχουλός … τον απέφευγα άλλα αυτός τίποτα! Μια μέρα ο Ανδρέας γνώρισε τη Μαργαρίτα και σταμάτησε να μου πιάνει το στήθος… με πείραξε πολύ!!! Είχα συνηθίσει βλέπεις… με τα πολλά τέλειωσα το γυμνάσιο αλλά όχι το μαρτύριο μου!...
Με λεν Βαγγέλη…
Στα 18 με χώσανε σε ένα άλλο κτίριο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο έγραφε απ’ έξω και έφαγα ούτε λίγο ούτε πολύ 4 χρονάκια απ’ τη ζωή μου…
Το τι πέρασα εκεί καλύτερα να μη το μάθετε ποτέ!
Ένα μόνο θα σας πω:… με κάνανε Σοσιαλιστή!...
Αντιστάθηκα, έκλαψα, πόνεσα, μάτωσα,… τίποτα!
Στο τέλος έγινα σαν τα μούτρα τους!
Ένας σοσιαλιστής της φάπας!...δεν ξέρω αν έφταιγε η ιδεολογία μου η το πάχος μου που χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε σαν το χρέος του χώρας.….
Βγήκα από κει κακήν κακώς … 3 τόνοι λάδι έσκασε ο μπαμπάς αλλά στο τέλος τα κατάφερα και μου δώσανε χαρτί καθηγητού …. Ακόμα το κοιτώ και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι το ¨Συνταγματικού Δικαίου¨ που γράφει επάνω… εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδέα! Άλλωστε δεν με ενδιέφερε και πολύ ο τίτλος… είχα άλλα σχέδια… να γίνω μεγάλος και τρανός και να πηδήξω όσους τόσα χρόνια με είχαν στη φάπα!
Με λεν Βαγγέλη…
Μπήκα στη Στοά!… Πεσμαζόγλου…
Εκεί γνώρισα έξω από ένα δισκάδικο τον mr. Braun …
Καλό παιδί αλλά μαλάκας για αυτό και τα βρήκαμε αμέσως και κάναμε κολλητή παρέα….
Αυτό μου έβαλε την ιδέα ( μόνο την ιδέα! το διευκρινίζω!…) να ασχοληθώ με την πολιτική!...
Όταν του είπα πως όλοι με θεωρούν μαλάκα από τα γεννοφάσκια μου και πως με αυτόν τον τίτλο δύσκολα θα εκμαιεύσω τη ψήφο τους, με αποστόμωσε λέγοντας μου: «άμα δεν είσαι μαλάκας ξέχασε το! Υπουργός δε γίνεσαι! Αυτός ο λαός τους έξυπνους τους στέλνει στο εξωτερικό και τους μαλάκες τους κάνει πρωθυπουργούς!»
Ε… με έπεισε!!! Και έτσι είμαι τώρα εδώ!....
Με λεν Βαγγέλη…
Ζω στο νότιο μέρος μιας καλοβαλμένης χώρας με ένα χαρακτηριστικό ιδιαίτερο… έχει 10.000.000 ιθαγενείς εκ των οποίων τα 9.900.700 είναι μαλάκες.
Μη με ρωτάτε τι κάνω εδώ… ξέρω πολύ καλά ότι δεν έχω άλλη επιλογή…
Ο πατέρας μου όταν του έσπαγα τα νεύρα πάντα μου έλεγε: ¨κάτι μοσχάρια σαν εσένα τα σφάζαμε και ταΐζαμε τα γουρούνια…¨ …είχε πολλά γουρούνια ο μπαμπάς εκτός από μένα … αλλά δεν ξέρω γιατί αυτή η φράση του με κυνηγά ακόμα…
Με λεν Βαγγέλη… κι όμως οι φίλοι μου ακόμα με φωνάζουν μαλάκα…
Όμως δεν με πειράζει…. Και γω τα 9.900.700 ιθαγενείς μαλάκες τους αποκαλώ και έτσι κρατώ τις ισορροπίες μου…



Ποίηση: Χάρης Καφετζόπουλος

Δεν υπάρχουν σχόλια: