Κύριε πρωθυπουργέ….

Το πόσο σας εκτιμώ δεν περιγράφεται…
Θέλω να σας πω μέσα από τη καρδιά μου πόσο πολύ ασφαλής αισθάνομαι…
Μετά τη πανηγυρική εκλογή σας ένοιωσα μια ανάταση σε όλα μου τα άκρα!
Ένα χέρι ανατριχίλας, κρύας θα έλεγα, διέτρεξε το κορμί μου…
Μια γλυκεία ζεστασιά φώλιασε ανάμεσα στους μηρούς μου…
Ένα τρυφερό κάψιμο τρεμούλιασε τους όρχεις μου…
Το μυαλό μου άρχισε να κάνει μόνο θετικές σκέψεις!
Αγάπησα πιο πολύ τον εαυτό μου…
Τη γυναίκα μου… τα παιδιά μου… τον μπατζανάκη μου… τη συννυφάδα μου…
τον Βενιζέλο… ναι καλά ακούσατε … τον Βενιζέλο!
Άρχισα να τρώω τα όσπρια…
Πηγαίνω στη δουλειά μου 3 ώρες νωρίτερα…
Αφήνω τον Σάκη να μου πιάνει τον κώλο…
Ακούω ευχάριστα Ρέμο…
Όλα μου φαίνονται αλλιώς! …
Κύριε πρωθυπουργέ…
Σας παρακαλώ να θεωρήσετε ως μη γεννώμενη τη επίθεση που έκανα στο πρόσωπο σας στο πρόσφατο παρελθόν…
Δεν ήξερα…
Παίρνω πίσω ότι έχω πει για σας…
Κουβέντες όπως:
Αχυράνθρωπος!
Κουφάλα!
Τραπεζοϋπάλληλος!
Τσιράκι!
Αρχίδι!
Πουστάρα!
Μουνάκι!
Καυλοράπανο!
Παλιοσερβιέτα!
Μαλακοπίτουρας!
Πουτσοπνίχτης! …. και άλλες τέτοιες βαριές και βρώμικες κουβέντες δεν σας ταιριάζουν!!
Σας ταιριάζουν πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα πράγματα!
Ζητώ ταπεινά συγγνώμη κύριε Ράιχενμπαχ...

Ο υπήκοος σας ...

ποιητής Χάρης Καφετζόπουλος