…και δε γελάω πια…

Θυμήθηκα τη χώρα μου ντυμένη με τραγούδια σε φωτεινές γειτονιές … θυμήθηκα γυναίκες στις στάσεις των λεωφορείων στις 5 το πρωί να ξεκινούν για φάμπρικες… άντρες με λερωμένα ρούχα… γράσα και τσιμέντα η αναπνοή τους… παιδιά να τρέχουν στις αλάνες … απογεύματα με λιόσπορο βουνά μπροστά στις εξώπορτες των αυθαίρετων φτωχικών σπιτιών. Θυμήθηκα μυρωδιές από ζεστό ψωμί… Κυριακές γύρω απ’ το τραπέζι… θυμήθηκα χωριά και κουρνιαχτό στα παιδικά καλοκαίρια… γριές με χέρια μια πληγή σε άγονα χωράφια…
Θυμήθηκα δασκάλους με βέργες να σκάβουν παιδικά χέρια!
Θυμήθηκα χωροφύλακες να χτυπούν όσους ¨δεν συνεμορφώθην ¨!
Αγώνες πεταμένους στη φωτιά! Αίμα αγωνιστών στην υγεία των εξουσιαστών! Θυμήθηκα μεγαλεία και ιστορίες!... προδοσίες και εξευτελισμό!
Θυμήθηκα τη πατρίδα μου και δάκρυσα!... κι έπαψα να γελάω πια …συγχώραμε πατρίδα …

Ποίηση: Χάρης Καφετζόπουλος